Ek het nou uiteindelik my teaching visa vir Korea en dus is ek nou amptelik 'n wettige "alien", ek moet nou nog net aansoek doen vir my ID kaartjie, maar dit kan ek sommer hier in die stad doen. So alles het toe goed afgeloop met die "visa run" geen ambessade het my enige probleme gegee nie en beide die Japanese en die Koreaanse amptenare was vriendelik en baie effektief. Die enigste faktor wat ek buit my beplanning gelaat het was die weer voorspelling en dus het ek nie geweet van die tifoon wat oppad was nie. Ook moet ek noem dat 'n Engelse weervoorspelling met sulke waarskuwings nie maklik te vinde is nie. So my beplande 2dae en 1 nag besoek aan Fukuoka het toe gee"indig in 'n 4 dae en 3 nagte besoek. Met die ferries wat vir twee dae gekanselleer was het die hotelle ook blits vinnig vol geraak en het ek 'n paar ander foreigners ontmoet wat nie plek kon kry nie. Gelukkig het ek maklik 'n plekkie kon kry......
Japan is 'n baie skoon land en die mense baie vriendelik, al is hulle soms skaam om Engels te praat. Ek het tydens my kort besoek darem kon leer om te groet en om dankie te se^(moet my nou net nie die spelling vra nie). Wat my ook baie gehelp het is dat baie busse ook in Koreaans gemerk was so al kon ek nie Japanees lees nie kon ek myself darem help met die Koreaans. Die busse werk ook anders as hier in Korea en moes ek dit ook eers uitgefigure het. Die busdrywer gee nie kleingeld soos hier in Korea nie, maar daar is 'n masjien wat jou papiergeld kan opbreek in kleiner munte. So ek maak toe my geld klein en toe dink ek dat ek sommer betaal het ook en toe net my kleingeld gevat het en toe is ek die bus uit..... tot my verleentheid roep die busbestuurder my toe terug en beduie dat ek eintlik nog nie betaal het nie, en dat ek die geld in 'n ander boks moet gooi. Gelukkig was hy baie geduldig met my.......
Een ding wat die tifoon wel reggekry het en waarvoor ek baie dankbaar is, is die feit dat dit nou baie koeler is en baie meer leefbaar. Dit maak darem 'n baie groot verskil. Herfs is aan die kom en ek sien voorwaar baie daarna uit .... die matige temperature.
Terug by die kerk was almal baie bly om my weer te sien. Ek dink hulle het dalk gedink ek was heeltemal gestrand en het erg deurgeloop onder die tifoon, maar eintlik was ek doodgelukkig met 'n lekker lees boek in die hotel. Dit was darem 'n aangename gevoel om so hartlik terug verwelkom te kon word.
So nou is ek terug en lekker uitgerus en reg vir my vol skedule. Hierdie is die laaste week van die somer vakansie en een universiteit het alreeds begin. So van volgende week af gaan ek na die onderskeie kampusse toe gaan en dan daar die Engelse studies aanbied. Daar is nog 3 dae van die Intensive English Course oor hier by die kerk. Ek het julle mos al vertel van Yun-Kyu wat in een van my studie groepe is en wat se^ hy is nie 'n Christen nie, wel vandag het ons les gegaan oor die hemel en dat ons lewe hier op aarde eintlik maar net tydelik is. Op een stadium het hy toe in sy gebroke Engels gese^ dat "I believe that it's true and I'm now trying to approach God" Wonderlik ne!!!! Ek vra dat julle sal aanhou bid vir hom, want hy is op die randjie van die ewige lewe......Ek voel sterk dat ek nie nou met hom moet praat nie, maar eerder net baie bid en kyk hoe die Heer Homself aan Yun-Kyu gaan openbaar. Ek sal julle op hoogte hou.
Met die tifoon wat my bietjie terug gehou het in Japan was ek dan ook nie Sondag oggend hier vir die tienerkerk nie, maar sal dalk volgende week weer by hulle kan uitkom. Dit is regtig so 'n groot seen om te sien hoe hulle al in die afgelope 2 jaar kon groei en ek sien regtig daarna uit om weer deel van hulle familie ook te word.\n\nOok het ek my afspraak in Daejeon ('n ander stad gemis) a.g.v die tifoon, maar sal volgende naweek ook weer die leisels daar optel.
Saturday, August 26, 2006
Wednesday, August 16, 2006
Visit to Japan
Well I'm off to another adventure, this time JAPAN. No, don't you worry I haven't abandoned the lovely Korean nation, it's just that I need to go do a quick visa run to go get my one-year teaching visa. At the moment I'm here in Korea on a one month tourist visa. So I'm in Busan (second largest city in Korea) now, waiting for my Japanese visa to be stamped into my passport. It's such a blessing from God, usually it takes the Japanese two days to grand someone a visa, but because I'm so pushed for time, I handed my visa in at about 10:00am this morning and they said I should come back at 13:30 to come get it again. Amazing isn't it, if only the Angolan embassy could also be so effecient and quick......
Tomorrow morning I'll take a ferry boat to Fukuoka, apparently it takes only 3 hours and then I'll be in a whole different world and probably feel like a cameleon sitting on a rainbow :) At least I've taught myself to read Korean so I can easily help myself especially at a bus stop or train station, but unfortunately I can't read even my own name in Japanese.... but then it'll be an adventure like non other, I'll go on my own amazing race.
Life here in Korea is getting more and more familiar. I'm getting into the teaching mode again and I really like it. It's strange how, when I sometimes feel a little tired before a class starts and at the end I feel full of energy again. I teach 2 - 3 hours a day at the Language Institute, just normal English classes to elementary and junior high students. The rest of my day I teach one conversation class to university students and then I have two study groups with the potential leaders of the different universities. We study "The purpose driven life" together and it's such a nice time to just guide them and help them grow in their faith. The last group I had, we spent much time talking about hearing the voice of God eventhough it wasn't part of the book's discussion.
Sundays, I either teach at the children's church or at the youth church. This coming sunday I'll be with the youth, it's also amazing to see how they've grown, not only in numbers but also in the depth of their relationship with Jesus over the past two years.
Tomorrow morning I'll take a ferry boat to Fukuoka, apparently it takes only 3 hours and then I'll be in a whole different world and probably feel like a cameleon sitting on a rainbow :) At least I've taught myself to read Korean so I can easily help myself especially at a bus stop or train station, but unfortunately I can't read even my own name in Japanese.... but then it'll be an adventure like non other, I'll go on my own amazing race.
Life here in Korea is getting more and more familiar. I'm getting into the teaching mode again and I really like it. It's strange how, when I sometimes feel a little tired before a class starts and at the end I feel full of energy again. I teach 2 - 3 hours a day at the Language Institute, just normal English classes to elementary and junior high students. The rest of my day I teach one conversation class to university students and then I have two study groups with the potential leaders of the different universities. We study "The purpose driven life" together and it's such a nice time to just guide them and help them grow in their faith. The last group I had, we spent much time talking about hearing the voice of God eventhough it wasn't part of the book's discussion.
Sundays, I either teach at the children's church or at the youth church. This coming sunday I'll be with the youth, it's also amazing to see how they've grown, not only in numbers but also in the depth of their relationship with Jesus over the past two years.
Monday, August 7, 2006
From Daegu, Korea
I've arrived here in Daegu, South Korea just over a week ago at midnight after about 30 hours of travelling and waiting on airports. Upon arrival I was firstly amazed at how hot it was even at mignight and secondly at how busy the city was. Every day I'm settling in a little bit more and getting adjusted to the ultra fast live here Daegu.
Returning here after the two years I spent in South Africa I was greeted with such warmth and generosity from my old friends and church members. Sometimes it doesn't even feel I went away and at other times the changes are so big and it feels I'm in a whole new Korea. I'm now only working for Mission International (MI) and not for 'secular' English Language School as well. MI has opened their own language school, but at the moment it doesn't take up that much of my time. It's the summer holidays now, so the university outreaches as been put on hold, but there is summer intensive course being held here at church, so instead of us going out to the universtities the students come here. So I teach the conversation part of the intensive course which takes up about 1and a half hours in the morning.
In the afternoons I have a study group with the potential leaders of some of the campusses. The main purpose is dual in the fact that they should improve their English but it's also a time for me to disciple them. Most of them have been Christians for less than a year and there is one guy who isn't a Christian yet, but I just sense in my spirit that he is to become one soon. We study "The purpose driven life". That book is ideal beacuse they use easy English and the spiritual lessons are not too complicated either.
My very fist class I taught after comig back was at the intensive course. Were were about 8 people sitting around a table and discussing some topic, but the guy sitting next to me just stared at me without participating in the conversation at all. At first I decided to ignore him, as it was my first day and everything was still a little strange, for me and for them I believe. After some time the rest of the group also noticed that he was just staring at me and not saying anything. A girl then interrupted the conversation and asked him what's up with him. An akward silence followd her question and then he popped the question.... "What colour are you eyes?" The ice was broken and needless to say then all the students looked deep into my eyes for a moment or two and our conversation topic changed, so we talked about eye colours.
Today I will go with them on an English summer camp, but don't make the mistake I did when I thought we would stay in tents and cook on a fire, no we are going to one of the most exclusive hotels here in the city. For three days the students are only allowed to speak English and if a Korean word would slip out they will be punished!! I'll join them during the day helping them to facilitate some activities and it's also a good chance for me to get to know them better. The camp's purpose is not just to create an English enviornment, we are a mission organisation after all, so our pastor will have some talks with them and everyday will begin with a devotion. Please pray for this camp more names can be written in the Book of Life.
Returning here after the two years I spent in South Africa I was greeted with such warmth and generosity from my old friends and church members. Sometimes it doesn't even feel I went away and at other times the changes are so big and it feels I'm in a whole new Korea. I'm now only working for Mission International (MI) and not for 'secular' English Language School as well. MI has opened their own language school, but at the moment it doesn't take up that much of my time. It's the summer holidays now, so the university outreaches as been put on hold, but there is summer intensive course being held here at church, so instead of us going out to the universtities the students come here. So I teach the conversation part of the intensive course which takes up about 1and a half hours in the morning.
In the afternoons I have a study group with the potential leaders of some of the campusses. The main purpose is dual in the fact that they should improve their English but it's also a time for me to disciple them. Most of them have been Christians for less than a year and there is one guy who isn't a Christian yet, but I just sense in my spirit that he is to become one soon. We study "The purpose driven life". That book is ideal beacuse they use easy English and the spiritual lessons are not too complicated either.
My very fist class I taught after comig back was at the intensive course. Were were about 8 people sitting around a table and discussing some topic, but the guy sitting next to me just stared at me without participating in the conversation at all. At first I decided to ignore him, as it was my first day and everything was still a little strange, for me and for them I believe. After some time the rest of the group also noticed that he was just staring at me and not saying anything. A girl then interrupted the conversation and asked him what's up with him. An akward silence followd her question and then he popped the question.... "What colour are you eyes?" The ice was broken and needless to say then all the students looked deep into my eyes for a moment or two and our conversation topic changed, so we talked about eye colours.
Today I will go with them on an English summer camp, but don't make the mistake I did when I thought we would stay in tents and cook on a fire, no we are going to one of the most exclusive hotels here in the city. For three days the students are only allowed to speak English and if a Korean word would slip out they will be punished!! I'll join them during the day helping them to facilitate some activities and it's also a good chance for me to get to know them better. The camp's purpose is not just to create an English enviornment, we are a mission organisation after all, so our pastor will have some talks with them and everyday will begin with a devotion. Please pray for this camp more names can be written in the Book of Life.
Korea: aanpassings en wat nog
Groete vanuit 'n baie warm Daegu. Ek moet se^ ek is die warm weer darem nou al 'n bietjie meer gewoond, maar dit bly darem nog baie warm en bedompig. Dit gaan goed en ek is nogals besig met soveel baie dingetjies maar dis goed want aan die eenkant is die verandering baie goed, maar aan die anderkant kan ek sien hoe dit my oor die lange duur baie moeg kan maak.
Dis nou somer vakansie hier so dit beteken dat die universiteite gesluit het, maar dit beteken nie dat ons kampus bedieninge ook gesluit het nie. Daar is nou 'n Intensive English Course wat ons by die kerk aanbied en die studente kom dus hierheen om Engels te leer. Ek gee die conversation klas vir die advanced studente. Ek dink ek het nou weer my teaching momentum gevang en dinge gaan goed. Ek kan julle dalk van my heel eerste klas vertel. Ons het opgebreek in kleiner groepe (ek het twee Koreaanse assistente wat my help) en toe ons so rondom die tafel sit het die outjie wat lang my gesit het, my die hele tyd net so aangestaar. Hy het nie 'n woord geuiter nie, net na my bly kyk. Aanvanklik het ek dit eers gei"gnoreer, want dit was immer my eerste keer daar en ek was vreemd en hulle seker ook. Later het die res van die groep dit ook begin agterkom. Na 'n rukkie het een meisie toe die bul by die hroings gepak en hom gevra wat nou eintlik sy probleem is. Toe was daar so 'n ongemaklike stilte (terwyl hy aanhou om te staar) toe kom die vraag.....van sy kant af........."wat is nou eintlik die kleur van jou oe?" Toe was die ys gebreek en ons het lekker gelag en almal het diep in my oe" kom kyk en toe verander ons onderwerp van bespreking toe sommer ook na die kleure van westerse mense se oe".
Ek het ook in die middae twee studiegroepe met van die studente wat gei"dentifiseer is as potensie"le leiers van hulle onderskeie kampusse. Die doel van die groepe is om die studente ekstra aandag aan hulle Engels te gee en tweedens ook om met hulle bietjie dissipelskap opleiding te doen. Meeste van die studente is maar nog baie jong Christene (minder as 'n jaar) en een outjie is nog nie 'n Christen nie, maar ek kan so in my gees voel dis nog net 'n kwessie van tyd. Julle kan gerus vir hom bid Kyul-geun is sy naam.
In die aande dan teach ek by die Engelse skool, formele Engelse klasse, op die meeste sover vir 3 ure op 'n keer. Die studente is op die oomblik op 'n somer kamp iewers in die berge. Ek het eers gedag dit gaan 'n gekampery in tente en sulke dinge wees maar hulle bly nou almal in 'n luukse hotel. So i.p.v die intensive course in die oggende gaan help ek by die kamp. Die kamp se doel is om die studente in 'n heeltemal Engelse omgewing te plaas (hulle mag net Engels praat) maar dan is ons immers ook sendelinge so Pastor Johhny Chun gaan 'n paar lesings aanbied en in die oggende het hulle 'n paar oordenkings (devotions) wat deur van die Christen studente leiers gelei word. Ek gaan ook nou op Saterdae (en as die universiteite begin Vrydae + Saterdae) na Daejeon toe gaan. Dis 'n stad tussen Daegu en Seoul so omtrend 200km van hier af. Mission International het daar ook 'n tak wat nog besig is om te ontwikkel. Dit lyk asof ek in die toekoms op Saterdae 'n "Devotion" moet gaan aanbied met vrae wat die studente kan bespreek en op Vrydae sal ek 3 kampus besoeke he^. Gelukkig is die KTX trein (bullet train) nou al in werking en kan ek daar kom in 47min. Sondae is ook 'n besige dag waar ek om die beurt by of die kinderkerk of die tienerkerk gaan preek en na die kerkdiens 'n Bybelstudie gaan aanbied. Daar is 'n Amerikaase soldaat, Gary, wat dit op die oomblik doen en ek moet se^ ek het verlede Sondag baie by hom geleer. Dit sal dalk goed wees as hy kan aangaan, maar ons sal maar sien hoe dinge werk. Met my en die oumatjie in die huis gaan dit ook nog OK. Ek verstaan haar handgebare al bietjie meer en soms kry ek dit reg om myself uit 'n bak rys uit te wurm. Ek weet sy bedoel dit net goed en sy is besorgd oor my, maar as ek nie plan maak nie dan gaan ek noooit ooit weer in my lewe rys wil sien nie. Sy is baie spaarsamig (kom seker nog van die Koreaanse oorlog dae af) so sy raas met my as ek die aircon, telefoon en gyeser gebruik, maar op 'n manier kom ons ook daardeur. Ek is nie doodseker tot wanneer sy nog in die Mission Home gaan bly nie, maar ek hoop aan die eenkant sy gaan gou weer terug na haar oudste seun toe. Ek dink sy dink ek is baie alleen (want sy sien my net as ek alleen by die huis kom) en anderdag hy sy na my kamer toe gekom en langs my op die bed kom sit en vir my 'n liedjie gesing, wat dit beteken het kan ek ongelukkig nie se^ nie maar die gebaar was baie spesiaal.
In die aande dan teach ek by die Engelse skool, formele Engelse klasse, op die meeste sover vir 3 ure op 'n keer.
Die studente is op die oomblik op 'n somer kamp iewers in die berge. Ek het eers gedag dit gaan 'n gekampery in tente en sulke dinge wees maar hulle bly nou almal in 'n luukse hotel. So i.p.v die intensive course in die oggende gaan help ek by die kamp. Die kamp se doel is om die studente in 'n heeltemal Engelse omgewing te plaas (hulle mag net Engels praat) maar dan is ons immers ook sendelinge so Pastor Johhny Chun gaan 'n paar lesings aanbied en in die oggende het hulle 'n paar oordenkings (devotions) wat deur van die Christen studente leiers gelei word.
Ek gaan ook nou op Saterdae (en as die universiteite begin Vrydae + Saterdae) na Daejeon toe gaan. Dis 'n stad tussen Daegu en Seoul so omtrend 200km van hier af. Mission International het daar ook 'n tak wat nog besig is om te ontwikkel. Dit lyk asof ek in die toekoms op Saterdae 'n "Devotion" moet gaan aanbied met vrae wat die studente kan bespreek en op Vrydae sal ek 3 kampus besoeke he^. Gelukkig is die KTX trein (bullet train) nou al in werking en kan ek daar kom in 47min.
Sondae is ook 'n besige dag waar ek om die beurt by of die kinderkerk of die tienerkerk gaan preek en na die kerkdiens 'n Bybelstudie gaan aanbied. Daar is 'n Amerikaase soldaat, Gary, wat dit op die oomblik doen en ek moet se^ ek het verlede Sondag baie by hom geleer. Dit sal dalk goed wees as hy kan aangaan, maar ons sal maar sien hoe dinge werk.
Met my en die oumatjie in die huis gaan dit ook nog OK. Ek verstaan haar handgebare al bietjie meer en soms kry ek dit reg om myself uit 'n bak rys uit te wurm. Ek weet sy bedoel dit net goed en sy is besorgd oor my, maar as ek nie plan maak nie dan gaan ek noooit ooit weer in my lewe rys wil sien nie. Sy is baie spaarsamig (kom seker nog van die Koreaanse oorlog dae af) so sy raas met my as ek die aircon, telefoon en gyeser gebruik, maar op 'n manier kom ons ook daardeur. Ek is nie doodseker tot wanneer sy nog in die Mission Home gaan bly nie, maar ek hoop aan die eenkant sy gaan gou weer terug na haar oudste seun toe. Ek dink sy dink ek is baie alleen (want sy sien my net as ek alleen by die huis kom) en anderdag hy sy na my kamer toe gekom en langs my op die bed kom sit en vir my 'n liedjie gesing, wat dit beteken het kan ek ongelukkig nie se^ nie maar die gebaar was baie spesiaal.
Wat my werkspermit vir Korea aanbetref, het ons nie geweet dat ek ook 'n geseelde koevert van die universiteit met my akademiese rekords nodig het nie, so my ma het dit vir my geDHL en ons het dit nou. So more gaan ons dit alles na die immigration kantoor toe vat en dan vir 'n week wag en dan heel moontlik sal ek volgende week iewers Japan toe moet gaan sodat hulle die werkspermit in my paspoort kan instempel (volgens Koreaanse wette kan ek dit nie hier in Korea kry nie). Wat my werkspermit vir Angola aanbetref het ek die naweek van die basis leiers in Huambo gehoor het hulle op die oomblik by hul huis in Brasilie en het evra ek moet net aan 'n tak hang tot hulle terug is in Huambo en dan sal hulle dit vir my laat kry. Ek is nie dood seker nie maar ek vermoed dit sal in September wees.
Dis nou somer vakansie hier so dit beteken dat die universiteite gesluit het, maar dit beteken nie dat ons kampus bedieninge ook gesluit het nie. Daar is nou 'n Intensive English Course wat ons by die kerk aanbied en die studente kom dus hierheen om Engels te leer. Ek gee die conversation klas vir die advanced studente. Ek dink ek het nou weer my teaching momentum gevang en dinge gaan goed. Ek kan julle dalk van my heel eerste klas vertel. Ons het opgebreek in kleiner groepe (ek het twee Koreaanse assistente wat my help) en toe ons so rondom die tafel sit het die outjie wat lang my gesit het, my die hele tyd net so aangestaar. Hy het nie 'n woord geuiter nie, net na my bly kyk. Aanvanklik het ek dit eers gei"gnoreer, want dit was immer my eerste keer daar en ek was vreemd en hulle seker ook. Later het die res van die groep dit ook begin agterkom. Na 'n rukkie het een meisie toe die bul by die hroings gepak en hom gevra wat nou eintlik sy probleem is. Toe was daar so 'n ongemaklike stilte (terwyl hy aanhou om te staar) toe kom die vraag.....van sy kant af........."wat is nou eintlik die kleur van jou oe?" Toe was die ys gebreek en ons het lekker gelag en almal het diep in my oe" kom kyk en toe verander ons onderwerp van bespreking toe sommer ook na die kleure van westerse mense se oe".
Ek het ook in die middae twee studiegroepe met van die studente wat gei"dentifiseer is as potensie"le leiers van hulle onderskeie kampusse. Die doel van die groepe is om die studente ekstra aandag aan hulle Engels te gee en tweedens ook om met hulle bietjie dissipelskap opleiding te doen. Meeste van die studente is maar nog baie jong Christene (minder as 'n jaar) en een outjie is nog nie 'n Christen nie, maar ek kan so in my gees voel dis nog net 'n kwessie van tyd. Julle kan gerus vir hom bid Kyul-geun is sy naam.
In die aande dan teach ek by die Engelse skool, formele Engelse klasse, op die meeste sover vir 3 ure op 'n keer. Die studente is op die oomblik op 'n somer kamp iewers in die berge. Ek het eers gedag dit gaan 'n gekampery in tente en sulke dinge wees maar hulle bly nou almal in 'n luukse hotel. So i.p.v die intensive course in die oggende gaan help ek by die kamp. Die kamp se doel is om die studente in 'n heeltemal Engelse omgewing te plaas (hulle mag net Engels praat) maar dan is ons immers ook sendelinge so Pastor Johhny Chun gaan 'n paar lesings aanbied en in die oggende het hulle 'n paar oordenkings (devotions) wat deur van die Christen studente leiers gelei word. Ek gaan ook nou op Saterdae (en as die universiteite begin Vrydae + Saterdae) na Daejeon toe gaan. Dis 'n stad tussen Daegu en Seoul so omtrend 200km van hier af. Mission International het daar ook 'n tak wat nog besig is om te ontwikkel. Dit lyk asof ek in die toekoms op Saterdae 'n "Devotion" moet gaan aanbied met vrae wat die studente kan bespreek en op Vrydae sal ek 3 kampus besoeke he^. Gelukkig is die KTX trein (bullet train) nou al in werking en kan ek daar kom in 47min. Sondae is ook 'n besige dag waar ek om die beurt by of die kinderkerk of die tienerkerk gaan preek en na die kerkdiens 'n Bybelstudie gaan aanbied. Daar is 'n Amerikaase soldaat, Gary, wat dit op die oomblik doen en ek moet se^ ek het verlede Sondag baie by hom geleer. Dit sal dalk goed wees as hy kan aangaan, maar ons sal maar sien hoe dinge werk. Met my en die oumatjie in die huis gaan dit ook nog OK. Ek verstaan haar handgebare al bietjie meer en soms kry ek dit reg om myself uit 'n bak rys uit te wurm. Ek weet sy bedoel dit net goed en sy is besorgd oor my, maar as ek nie plan maak nie dan gaan ek noooit ooit weer in my lewe rys wil sien nie. Sy is baie spaarsamig (kom seker nog van die Koreaanse oorlog dae af) so sy raas met my as ek die aircon, telefoon en gyeser gebruik, maar op 'n manier kom ons ook daardeur. Ek is nie doodseker tot wanneer sy nog in die Mission Home gaan bly nie, maar ek hoop aan die eenkant sy gaan gou weer terug na haar oudste seun toe. Ek dink sy dink ek is baie alleen (want sy sien my net as ek alleen by die huis kom) en anderdag hy sy na my kamer toe gekom en langs my op die bed kom sit en vir my 'n liedjie gesing, wat dit beteken het kan ek ongelukkig nie se^ nie maar die gebaar was baie spesiaal.
In die aande dan teach ek by die Engelse skool, formele Engelse klasse, op die meeste sover vir 3 ure op 'n keer.
Die studente is op die oomblik op 'n somer kamp iewers in die berge. Ek het eers gedag dit gaan 'n gekampery in tente en sulke dinge wees maar hulle bly nou almal in 'n luukse hotel. So i.p.v die intensive course in die oggende gaan help ek by die kamp. Die kamp se doel is om die studente in 'n heeltemal Engelse omgewing te plaas (hulle mag net Engels praat) maar dan is ons immers ook sendelinge so Pastor Johhny Chun gaan 'n paar lesings aanbied en in die oggende het hulle 'n paar oordenkings (devotions) wat deur van die Christen studente leiers gelei word.
Ek gaan ook nou op Saterdae (en as die universiteite begin Vrydae + Saterdae) na Daejeon toe gaan. Dis 'n stad tussen Daegu en Seoul so omtrend 200km van hier af. Mission International het daar ook 'n tak wat nog besig is om te ontwikkel. Dit lyk asof ek in die toekoms op Saterdae 'n "Devotion" moet gaan aanbied met vrae wat die studente kan bespreek en op Vrydae sal ek 3 kampus besoeke he^. Gelukkig is die KTX trein (bullet train) nou al in werking en kan ek daar kom in 47min.
Sondae is ook 'n besige dag waar ek om die beurt by of die kinderkerk of die tienerkerk gaan preek en na die kerkdiens 'n Bybelstudie gaan aanbied. Daar is 'n Amerikaase soldaat, Gary, wat dit op die oomblik doen en ek moet se^ ek het verlede Sondag baie by hom geleer. Dit sal dalk goed wees as hy kan aangaan, maar ons sal maar sien hoe dinge werk.
Met my en die oumatjie in die huis gaan dit ook nog OK. Ek verstaan haar handgebare al bietjie meer en soms kry ek dit reg om myself uit 'n bak rys uit te wurm. Ek weet sy bedoel dit net goed en sy is besorgd oor my, maar as ek nie plan maak nie dan gaan ek noooit ooit weer in my lewe rys wil sien nie. Sy is baie spaarsamig (kom seker nog van die Koreaanse oorlog dae af) so sy raas met my as ek die aircon, telefoon en gyeser gebruik, maar op 'n manier kom ons ook daardeur. Ek is nie doodseker tot wanneer sy nog in die Mission Home gaan bly nie, maar ek hoop aan die eenkant sy gaan gou weer terug na haar oudste seun toe. Ek dink sy dink ek is baie alleen (want sy sien my net as ek alleen by die huis kom) en anderdag hy sy na my kamer toe gekom en langs my op die bed kom sit en vir my 'n liedjie gesing, wat dit beteken het kan ek ongelukkig nie se^ nie maar die gebaar was baie spesiaal.
Wat my werkspermit vir Korea aanbetref, het ons nie geweet dat ek ook 'n geseelde koevert van die universiteit met my akademiese rekords nodig het nie, so my ma het dit vir my geDHL en ons het dit nou. So more gaan ons dit alles na die immigration kantoor toe vat en dan vir 'n week wag en dan heel moontlik sal ek volgende week iewers Japan toe moet gaan sodat hulle die werkspermit in my paspoort kan instempel (volgens Koreaanse wette kan ek dit nie hier in Korea kry nie). Wat my werkspermit vir Angola aanbetref het ek die naweek van die basis leiers in Huambo gehoor het hulle op die oomblik by hul huis in Brasilie en het evra ek moet net aan 'n tak hang tot hulle terug is in Huambo en dan sal hulle dit vir my laat kry. Ek is nie dood seker nie maar ek vermoed dit sal in September wees.
Subscribe to:
Posts (Atom)
