Tuesday, September 4, 2007
Monday, April 9, 2007
Cherry blossom Festival
So Saterdag oggend dou voor dag is ek op en maak reg vir die Cherry Blossom Festival, einlik nie juis veel nodig gehad nie, net my kamera in my sak geprop, twee appels uit die yskas gegryp en gehol om betyds te wees vir die 7:05 trein. Op die trein het ek langs 'n middeljarige Koreaanse tannie gesit. Sy het 'n pakkie vol pilletjies uit haar handsak gehaal en dit met eenslag alles gedrink en toe net geslaap, so toe was ek in my eie wereld vir die 2 ure se trein rit oppad na Jinhae. Wel ek het nie juis lank kans gehad om te dink oor allerande dinge nie, toe bel Erika my en vra baie bekommerd "Adri are you OK?" Ek was op daardie stadium meer bekommerd oor haar, want sy het erg benoud geklink. Nee, se^ sy toe, Daegu is in die middel van 'n verwoestende hael storm en dis net bliksemstrale en donderweer tesame met 'n sterk wind en groot hael korrels... en sy wou weet of ek darem OK is.
Wel ek was, want ek was in die snoesige trein met net 'n fyn reentjie wat buitekant geval het. Vir die res van die tyd het ek ook 'n uiltjie geknip en toe ek weer wakker word was ek in 'n ander wereld. Feetjieland! Daar was net cherry blossoms oralster rondom ons. Weerskante die trein spoor het twee lang ry bome gestaan in volle blom, die berg langs ons was in ligte pienk geklee van al die duisende bome met miljoene blommetjies.....
Na twee ure op die trein het ons by lieflike Jinhae aangekom. Soos ek van die trein afgeklim het moes ek vinnig spring om 'n TV span te ontduik wat onderhoude gevoer het met my mede passasiers wat ook pas van die trein af geklim het. Dit was 'n klein stasietjie en die geboutjie was klein met net 'n klein kantoortjie met 'n handjievol Koreaanse oompies wat al die treine beheer. So toe dag ek daar behoort darem seker 'n tourist information kantoortjie ook te wees waar ek genoeg inligting kan kry oor die fees. Maar nee - geen inligting te vinde nie. Ek stap toe terug na die klein stasietjie toe om te kyk of een van die ooms my dalk kan help. Daar aangekom was daar klaar 'n ander vroutjie besig om in gebroke Koreaans gemeng met Engles vir hulle vir inligting te vra. Siende dat ek dieselfde inligting wou he^ het ek myself toe sommer oorgenooi en by haar aangesluit. Nie lank nie toe het hulle ons in hul kantoortjie ingenooi, maar soos mens seker kan verwag kon nie een van hulle werklik Engels praat nie. Een het darem probeer om iemand anders te bel wat ons miskien sou kon help en toe op daardie oomblik in perfekte Engels vra iemand of sy ons kan help!! Me Choi was soos 'n engel wat gestuur om ons te kom help.
Intussen kon ek myself darem voorstel aan my nuutgevonde reisgenoot, Isabella van Frankryk, wat vir die Franse ambessade in Seoul werk. Me Choi se pa is 'n inwonder van Jinhae en sy nooi ons toe saam met hulle, want se^ sy haar pa sal een van die beste toergidse nog kan wees..... nou ja hoe kan mens so 'n aanbod van die hand wys? Ons ontmoet toe ook vir Mev Lee wat saam met Me Choi gekom het en nie lank daarna nie is ons almal toe in Mr Choi se kar en ry hy ons rond. Dit was so 'n groot seen want op daardie oomblik het dit nog gereen, en nou ja, in my haas die oggend het ek my sambreel by die huis vergeet. Daar is 'n groot "navy base" in Jinhae en net vir die fees was dit oopgestel vir die publiek. Bome in volle blom en talle seemanne in uniform - beter kombinasie is nie sommer te vinde nie.
Mr Choi stop toe by 'n monument wat opgerig is vir die soldate wat in die Koreaanse oorlog geveg het en met 'n baie groot trots wys hy toe vir ons waar sy naam in die marmer muur ingegraveer is. Van al die name op die muur is daar nog net 'n handjievol wat die voorreg het om self sy naam te kan uitwys. Daar was iets besonders aan daardie oomblik toe die soldaat - nou versteek agter baie plooie en 'n krom rug sy naam vir ons uitwys, maar terselfde tyd ook sy trotse dog effe bedroefte skrefie ogies oor die ander name laat gly. 'n Spontane oomblik van stilte...
By die stadsaal stop ons toe weer, die keer om 'n draaitjie te gaan loop en om 'n happie te geniet by een van die straat stalletjies. Die reen het intussen opgehou. Me Choi het toe vir Isabella gehelp om by 'n hotel in te boek, want sy sou die aand oorbly en ek het begin planne maak om vir Amy, Hyun-sook en Eun-kyung te ontmoet. Mr Choi het my weer voor die trein stasie gaan aflaai waar Eun-kyung vir my gewag het. (Hulle het later die dag met Hyun-sook se kar gekom
Die res van die middag het ek saam met hulle deur al die feestelikhede gewandel, foto's geneem, grappies gemaak en net die dag, die atmosfeer, die blomme en die vriendskap geniet. Dit was terdee 'n dag om te onthou en om voor dankbaar te wees. Aan die einde van die dag staan ek verstom oor hoe alles perfek beplan was en geen van die planne was my idee nie! Amazing is dit nie?
Intussen kon ek myself darem voorstel aan my nuutgevonde reisgenoot, Isabella van Frankryk, wat vir die Franse ambessade in Seoul werk. Me Choi se pa is 'n inwonder van Jinhae en sy nooi ons toe saam met hulle, want se^ sy haar pa sal een van die beste toergidse nog kan wees..... nou ja hoe kan mens so 'n aanbod van die hand wys? Ons ontmoet toe ook vir Mev Lee wat saam met Me Choi gekom het en nie lank daarna nie is ons almal toe in Mr Choi se kar en ry hy ons rond. Dit was so 'n groot seen want op daardie oomblik het dit nog gereen, en nou ja, in my haas die oggend het ek my sambreel by die huis vergeet. Daar is 'n groot "navy base" in Jinhae en net vir die fees was dit oopgestel vir die publiek. Bome in volle blom en talle seemanne in uniform - beter kombinasie is nie sommer te vinde nie.
Mr Choi stop toe by 'n monument wat opgerig is vir die soldate wat in die Koreaanse oorlog geveg het en met 'n baie groot trots wys hy toe vir ons waar sy naam in die marmer muur ingegraveer is. Van al die name op die muur is daar nog net 'n handjievol wat die voorreg het om self sy naam te kan uitwys. Daar was iets besonders aan daardie oomblik toe die soldaat - nou versteek agter baie plooie en 'n krom rug sy naam vir ons uitwys, maar terselfde tyd ook sy trotse dog effe bedroefte skrefie ogies oor die ander name laat gly. 'n Spontane oomblik van stilte...
By die stadsaal stop ons toe weer, die keer om 'n draaitjie te gaan loop en om 'n happie te geniet by een van die straat stalletjies. Die reen het intussen opgehou. Me Choi het toe vir Isabella gehelp om by 'n hotel in te boek, want sy sou die aand oorbly en ek het begin planne maak om vir Amy, Hyun-sook en Eun-kyung te ontmoet. Mr Choi het my weer voor die trein stasie gaan aflaai waar Eun-kyung vir my gewag het. (Hulle het later die dag met Hyun-sook se kar gekom).
Die res van die middag het ek saam met hulle deur al die feestelikhede gewandel, foto's geneem, grappies gemaak en net die dag, die atmosfeer, die blomme en die vriendskap geniet. Dit was terdee 'n dag om te onthou en om voor dankbaar te wees. Aan die einde van die dag staan ek verstom oor hoe alles perfek beplan was en geen van die planne was my idee nie! Amazing is dit nie?
Wel ek was, want ek was in die snoesige trein met net 'n fyn reentjie wat buitekant geval het. Vir die res van die tyd het ek ook 'n uiltjie geknip en toe ek weer wakker word was ek in 'n ander wereld. Feetjieland! Daar was net cherry blossoms oralster rondom ons. Weerskante die trein spoor het twee lang ry bome gestaan in volle blom, die berg langs ons was in ligte pienk geklee van al die duisende bome met miljoene blommetjies.....
Na twee ure op die trein het ons by lieflike Jinhae aangekom. Soos ek van die trein afgeklim het moes ek vinnig spring om 'n TV span te ontduik wat onderhoude gevoer het met my mede passasiers wat ook pas van die trein af geklim het. Dit was 'n klein stasietjie en die geboutjie was klein met net 'n klein kantoortjie met 'n handjievol Koreaanse oompies wat al die treine beheer. So toe dag ek daar behoort darem seker 'n tourist information kantoortjie ook te wees waar ek genoeg inligting kan kry oor die fees. Maar nee - geen inligting te vinde nie. Ek stap toe terug na die klein stasietjie toe om te kyk of een van die ooms my dalk kan help. Daar aangekom was daar klaar 'n ander vroutjie besig om in gebroke Koreaans gemeng met Engles vir hulle vir inligting te vra. Siende dat ek dieselfde inligting wou he^ het ek myself toe sommer oorgenooi en by haar aangesluit. Nie lank nie toe het hulle ons in hul kantoortjie ingenooi, maar soos mens seker kan verwag kon nie een van hulle werklik Engels praat nie. Een het darem probeer om iemand anders te bel wat ons miskien sou kon help en toe op daardie oomblik in perfekte Engels vra iemand of sy ons kan help!! Me Choi was soos 'n engel wat gestuur om ons te kom help.
Intussen kon ek myself darem voorstel aan my nuutgevonde reisgenoot, Isabella van Frankryk, wat vir die Franse ambessade in Seoul werk. Me Choi se pa is 'n inwonder van Jinhae en sy nooi ons toe saam met hulle, want se^ sy haar pa sal een van die beste toergidse nog kan wees..... nou ja hoe kan mens so 'n aanbod van die hand wys? Ons ontmoet toe ook vir Mev Lee wat saam met Me Choi gekom het en nie lank daarna nie is ons almal toe in Mr Choi se kar en ry hy ons rond. Dit was so 'n groot seen want op daardie oomblik het dit nog gereen, en nou ja, in my haas die oggend het ek my sambreel by die huis vergeet. Daar is 'n groot "navy base" in Jinhae en net vir die fees was dit oopgestel vir die publiek. Bome in volle blom en talle seemanne in uniform - beter kombinasie is nie sommer te vinde nie.
Mr Choi stop toe by 'n monument wat opgerig is vir die soldate wat in die Koreaanse oorlog geveg het en met 'n baie groot trots wys hy toe vir ons waar sy naam in die marmer muur ingegraveer is. Van al die name op die muur is daar nog net 'n handjievol wat die voorreg het om self sy naam te kan uitwys. Daar was iets besonders aan daardie oomblik toe die soldaat - nou versteek agter baie plooie en 'n krom rug sy naam vir ons uitwys, maar terselfde tyd ook sy trotse dog effe bedroefte skrefie ogies oor die ander name laat gly. 'n Spontane oomblik van stilte...
By die stadsaal stop ons toe weer, die keer om 'n draaitjie te gaan loop en om 'n happie te geniet by een van die straat stalletjies. Die reen het intussen opgehou. Me Choi het toe vir Isabella gehelp om by 'n hotel in te boek, want sy sou die aand oorbly en ek het begin planne maak om vir Amy, Hyun-sook en Eun-kyung te ontmoet. Mr Choi het my weer voor die trein stasie gaan aflaai waar Eun-kyung vir my gewag het. (Hulle het later die dag met Hyun-sook se kar gekom
Die res van die middag het ek saam met hulle deur al die feestelikhede gewandel, foto's geneem, grappies gemaak en net die dag, die atmosfeer, die blomme en die vriendskap geniet. Dit was terdee 'n dag om te onthou en om voor dankbaar te wees. Aan die einde van die dag staan ek verstom oor hoe alles perfek beplan was en geen van die planne was my idee nie! Amazing is dit nie?
Intussen kon ek myself darem voorstel aan my nuutgevonde reisgenoot, Isabella van Frankryk, wat vir die Franse ambessade in Seoul werk. Me Choi se pa is 'n inwonder van Jinhae en sy nooi ons toe saam met hulle, want se^ sy haar pa sal een van die beste toergidse nog kan wees..... nou ja hoe kan mens so 'n aanbod van die hand wys? Ons ontmoet toe ook vir Mev Lee wat saam met Me Choi gekom het en nie lank daarna nie is ons almal toe in Mr Choi se kar en ry hy ons rond. Dit was so 'n groot seen want op daardie oomblik het dit nog gereen, en nou ja, in my haas die oggend het ek my sambreel by die huis vergeet. Daar is 'n groot "navy base" in Jinhae en net vir die fees was dit oopgestel vir die publiek. Bome in volle blom en talle seemanne in uniform - beter kombinasie is nie sommer te vinde nie.
Mr Choi stop toe by 'n monument wat opgerig is vir die soldate wat in die Koreaanse oorlog geveg het en met 'n baie groot trots wys hy toe vir ons waar sy naam in die marmer muur ingegraveer is. Van al die name op die muur is daar nog net 'n handjievol wat die voorreg het om self sy naam te kan uitwys. Daar was iets besonders aan daardie oomblik toe die soldaat - nou versteek agter baie plooie en 'n krom rug sy naam vir ons uitwys, maar terselfde tyd ook sy trotse dog effe bedroefte skrefie ogies oor die ander name laat gly. 'n Spontane oomblik van stilte...
By die stadsaal stop ons toe weer, die keer om 'n draaitjie te gaan loop en om 'n happie te geniet by een van die straat stalletjies. Die reen het intussen opgehou. Me Choi het toe vir Isabella gehelp om by 'n hotel in te boek, want sy sou die aand oorbly en ek het begin planne maak om vir Amy, Hyun-sook en Eun-kyung te ontmoet. Mr Choi het my weer voor die trein stasie gaan aflaai waar Eun-kyung vir my gewag het. (Hulle het later die dag met Hyun-sook se kar gekom).
Die res van die middag het ek saam met hulle deur al die feestelikhede gewandel, foto's geneem, grappies gemaak en net die dag, die atmosfeer, die blomme en die vriendskap geniet. Dit was terdee 'n dag om te onthou en om voor dankbaar te wees. Aan die einde van die dag staan ek verstom oor hoe alles perfek beplan was en geen van die planne was my idee nie! Amazing is dit nie?
Cherry blossom Festival
So Saterdag oggend dou voor dag is ek op en maak reg vir die Cherry Blossom Festival, einlik nie juis veel nodig gehad nie, net my kamera in my sak geprop, twee appels uit die yskas gegryp en gehol om betyds te wees vir die 7:05 trein. Op die trein het ek langs 'n middeljarige Koreaanse tannie gesit. Sy het 'n pakkie vol pilletjies uit haar handsak gehaal en dit met eenslag alles gedrink en toe net geslaap, so toe was ek in my eie wereld vir die 2 ure se trein rit oppad na Jinhae. Wel ek het nie juis lank kans gehad om te dink oor allerande dinge nie, toe bel Erika my en vra baie bekommerd "Adri are you OK?" Ek was op daardie stadium meer bekommerd oor haar, want sy het erg benoud geklink. Nee, se^ sy toe, Daegu is in die middel van 'n verwoestende hael storm en dis net bliksemstrale en donderweer tesame met 'n sterk wind en groot hael korrels... en sy wou weet of ek darem OK is.
Wel ek was, want ek was in die snoesige trein met net 'n fyn reentjie wat buitekant geval het. Vir die res van die tyd het ek ook 'n uiltjie geknip en toe ek weer wakker word was ek in 'n ander wereld. Feetjieland! Daar was net cherry blossoms oralster rondom ons. Weerskante die trein spoor het twee lang ry bome gestaan in volle blom, die berg langs ons was in ligte pienk geklee van al die duisende bome met miljoene blommetjies.....
Na twee ure op die trein het ons by lieflike Jinhae aangekom. Soos ek van die trein afgeklim het moes ek vinnig spring om 'n TV span te ontduik wat onderhoude gevoer het met my mede passasiers wat ook pas van die trein af geklim het. Dit was 'n klein stasietjie en die geboutjie was klein met net 'n klein kantoortjie met 'n handjievol Koreaanse oompies wat al die treine beheer. So toe dag ek daar behoort darem seker 'n tourist information kantoortjie ook te wees waar ek genoeg inligting kan kry oor die fees. Maar nee - geen inligting te vinde nie. Ek stap toe terug na die klein stasietjie toe om te kyk of een van die ooms my dalk kan help. Daar aangekom was daar klaar 'n ander vroutjie besig om in gebroke Koreaans gemeng met Engles vir hulle vir inligting te vra. Siende dat ek dieselfde inligting wou he^ het ek myself toe sommer oorgenooi en by haar aangesluit. Nie lank nie toe het hulle ons in hul kantoortjie ingenooi, maar soos mens seker kan verwag kon nie een van hulle werklik Engels praat nie. Een het darem probeer om iemand anders te bel wat ons miskien sou kon help en toe op daardie oomblik in perfekte Engels vra iemand of sy ons kan help!! Me Choi was soos 'n engel wat gestuur om ons te kom help.
Intussen kon ek myself darem voorstel aan my nuutgevonde reisgenoot, Isabella van Frankryk, wat vir die Franse ambessade in Seoul werk. Me Choi se pa is 'n inwonder van Jinhae en sy nooi ons toe saam met hulle, want se^ sy haar pa sal een van die beste toergidse nog kan wees..... nou ja hoe kan mens so 'n aanbod van die hand wys? Ons ontmoet toe ook vir Mev Lee wat saam met Me Choi gekom het en nie lank daarna nie is ons almal toe in Mr Choi se kar en ry hy ons rond. Dit was so 'n groot seen want op daardie oomblik het dit nog gereen, en nou ja, in my haas die oggend het ek my sambreel by die huis vergeet. Daar is 'n groot "navy base" in Jinhae en net vir die fees was dit oopgestel vir die publiek. Bome in volle blom en talle seemanne in uniform - beter kombinasie is nie sommer te vinde nie.
Mr Choi stop toe by 'n monument wat opgerig is vir die soldate wat in die Koreaanse oorlog geveg het en met 'n baie groot trots wys hy toe vir ons waar sy naam in die marmer muur ingegraveer is. Van al die name op die muur is daar nog net 'n handjievol wat die voorreg het om self sy naam te kan uitwys. Daar was iets besonders aan daardie oomblik toe die soldaat - nou versteek agter baie plooie en 'n krom rug sy naam vir ons uitwys, maar terselfde tyd ook sy trotse dog effe bedroefte skrefie ogies oor die ander name laat gly. 'n Spontane oomblik van stilte...
By die stadsaal stop ons toe weer, die keer om 'n draaitjie te gaan loop en om 'n happie te geniet by een van die straat stalletjies. Die reen het intussen opgehou. Me Choi het toe vir Isabella gehelp om by 'n hotel in te boek, want sy sou die aand oorbly en ek het begin planne maak om vir Amy, Hyun-sook en Eun-kyung te ontmoet. Mr Choi het my weer voor die trein stasie gaan aflaai waar Eun-kyung vir my gewag het. (Hulle het later die dag met Hyun-sook se kar gekom
Die res van die middag het ek saam met hulle deur al die feestelikhede gewandel, foto's geneem, grappies gemaak en net die dag, die atmosfeer, die blomme en die vriendskap geniet. Dit was terdee 'n dag om te onthou en om voor dankbaar te wees. Aan die einde van die dag staan ek verstom oor hoe alles perfek beplan was en geen van die planne was my idee nie! Amazing is dit nie?
Intussen kon ek myself darem voorstel aan my nuutgevonde reisgenoot, Isabella van Frankryk, wat vir die Franse ambessade in Seoul werk. Me Choi se pa is 'n inwonder van Jinhae en sy nooi ons toe saam met hulle, want se^ sy haar pa sal een van die beste toergidse nog kan wees..... nou ja hoe kan mens so 'n aanbod van die hand wys? Ons ontmoet toe ook vir Mev Lee wat saam met Me Choi gekom het en nie lank daarna nie is ons almal toe in Mr Choi se kar en ry hy ons rond. Dit was so 'n groot seen want op daardie oomblik het dit nog gereen, en nou ja, in my haas die oggend het ek my sambreel by die huis vergeet. Daar is 'n groot "navy base" in Jinhae en net vir die fees was dit oopgestel vir die publiek. Bome in volle blom en talle seemanne in uniform - beter kombinasie is nie sommer te vinde nie.
Mr Choi stop toe by 'n monument wat opgerig is vir die soldate wat in die Koreaanse oorlog geveg het en met 'n baie groot trots wys hy toe vir ons waar sy naam in die marmer muur ingegraveer is. Van al die name op die muur is daar nog net 'n handjievol wat die voorreg het om self sy naam te kan uitwys. Daar was iets besonders aan daardie oomblik toe die soldaat - nou versteek agter baie plooie en 'n krom rug sy naam vir ons uitwys, maar terselfde tyd ook sy trotse dog effe bedroefte skrefie ogies oor die ander name laat gly. 'n Spontane oomblik van stilte...
By die stadsaal stop ons toe weer, die keer om 'n draaitjie te gaan loop en om 'n happie te geniet by een van die straat stalletjies. Die reen het intussen opgehou. Me Choi het toe vir Isabella gehelp om by 'n hotel in te boek, want sy sou die aand oorbly en ek het begin planne maak om vir Amy, Hyun-sook en Eun-kyung te ontmoet. Mr Choi het my weer voor die trein stasie gaan aflaai waar Eun-kyung vir my gewag het. (Hulle het later die dag met Hyun-sook se kar gekom).
Die res van die middag het ek saam met hulle deur al die feestelikhede gewandel, foto's geneem, grappies gemaak en net die dag, die atmosfeer, die blomme en die vriendskap geniet. Dit was terdee 'n dag om te onthou en om voor dankbaar te wees. Aan die einde van die dag staan ek verstom oor hoe alles perfek beplan was en geen van die planne was my idee nie! Amazing is dit nie?
Wel ek was, want ek was in die snoesige trein met net 'n fyn reentjie wat buitekant geval het. Vir die res van die tyd het ek ook 'n uiltjie geknip en toe ek weer wakker word was ek in 'n ander wereld. Feetjieland! Daar was net cherry blossoms oralster rondom ons. Weerskante die trein spoor het twee lang ry bome gestaan in volle blom, die berg langs ons was in ligte pienk geklee van al die duisende bome met miljoene blommetjies.....
Na twee ure op die trein het ons by lieflike Jinhae aangekom. Soos ek van die trein afgeklim het moes ek vinnig spring om 'n TV span te ontduik wat onderhoude gevoer het met my mede passasiers wat ook pas van die trein af geklim het. Dit was 'n klein stasietjie en die geboutjie was klein met net 'n klein kantoortjie met 'n handjievol Koreaanse oompies wat al die treine beheer. So toe dag ek daar behoort darem seker 'n tourist information kantoortjie ook te wees waar ek genoeg inligting kan kry oor die fees. Maar nee - geen inligting te vinde nie. Ek stap toe terug na die klein stasietjie toe om te kyk of een van die ooms my dalk kan help. Daar aangekom was daar klaar 'n ander vroutjie besig om in gebroke Koreaans gemeng met Engles vir hulle vir inligting te vra. Siende dat ek dieselfde inligting wou he^ het ek myself toe sommer oorgenooi en by haar aangesluit. Nie lank nie toe het hulle ons in hul kantoortjie ingenooi, maar soos mens seker kan verwag kon nie een van hulle werklik Engels praat nie. Een het darem probeer om iemand anders te bel wat ons miskien sou kon help en toe op daardie oomblik in perfekte Engels vra iemand of sy ons kan help!! Me Choi was soos 'n engel wat gestuur om ons te kom help.
Intussen kon ek myself darem voorstel aan my nuutgevonde reisgenoot, Isabella van Frankryk, wat vir die Franse ambessade in Seoul werk. Me Choi se pa is 'n inwonder van Jinhae en sy nooi ons toe saam met hulle, want se^ sy haar pa sal een van die beste toergidse nog kan wees..... nou ja hoe kan mens so 'n aanbod van die hand wys? Ons ontmoet toe ook vir Mev Lee wat saam met Me Choi gekom het en nie lank daarna nie is ons almal toe in Mr Choi se kar en ry hy ons rond. Dit was so 'n groot seen want op daardie oomblik het dit nog gereen, en nou ja, in my haas die oggend het ek my sambreel by die huis vergeet. Daar is 'n groot "navy base" in Jinhae en net vir die fees was dit oopgestel vir die publiek. Bome in volle blom en talle seemanne in uniform - beter kombinasie is nie sommer te vinde nie.
Mr Choi stop toe by 'n monument wat opgerig is vir die soldate wat in die Koreaanse oorlog geveg het en met 'n baie groot trots wys hy toe vir ons waar sy naam in die marmer muur ingegraveer is. Van al die name op die muur is daar nog net 'n handjievol wat die voorreg het om self sy naam te kan uitwys. Daar was iets besonders aan daardie oomblik toe die soldaat - nou versteek agter baie plooie en 'n krom rug sy naam vir ons uitwys, maar terselfde tyd ook sy trotse dog effe bedroefte skrefie ogies oor die ander name laat gly. 'n Spontane oomblik van stilte...
By die stadsaal stop ons toe weer, die keer om 'n draaitjie te gaan loop en om 'n happie te geniet by een van die straat stalletjies. Die reen het intussen opgehou. Me Choi het toe vir Isabella gehelp om by 'n hotel in te boek, want sy sou die aand oorbly en ek het begin planne maak om vir Amy, Hyun-sook en Eun-kyung te ontmoet. Mr Choi het my weer voor die trein stasie gaan aflaai waar Eun-kyung vir my gewag het. (Hulle het later die dag met Hyun-sook se kar gekom
Die res van die middag het ek saam met hulle deur al die feestelikhede gewandel, foto's geneem, grappies gemaak en net die dag, die atmosfeer, die blomme en die vriendskap geniet. Dit was terdee 'n dag om te onthou en om voor dankbaar te wees. Aan die einde van die dag staan ek verstom oor hoe alles perfek beplan was en geen van die planne was my idee nie! Amazing is dit nie?
Intussen kon ek myself darem voorstel aan my nuutgevonde reisgenoot, Isabella van Frankryk, wat vir die Franse ambessade in Seoul werk. Me Choi se pa is 'n inwonder van Jinhae en sy nooi ons toe saam met hulle, want se^ sy haar pa sal een van die beste toergidse nog kan wees..... nou ja hoe kan mens so 'n aanbod van die hand wys? Ons ontmoet toe ook vir Mev Lee wat saam met Me Choi gekom het en nie lank daarna nie is ons almal toe in Mr Choi se kar en ry hy ons rond. Dit was so 'n groot seen want op daardie oomblik het dit nog gereen, en nou ja, in my haas die oggend het ek my sambreel by die huis vergeet. Daar is 'n groot "navy base" in Jinhae en net vir die fees was dit oopgestel vir die publiek. Bome in volle blom en talle seemanne in uniform - beter kombinasie is nie sommer te vinde nie.
Mr Choi stop toe by 'n monument wat opgerig is vir die soldate wat in die Koreaanse oorlog geveg het en met 'n baie groot trots wys hy toe vir ons waar sy naam in die marmer muur ingegraveer is. Van al die name op die muur is daar nog net 'n handjievol wat die voorreg het om self sy naam te kan uitwys. Daar was iets besonders aan daardie oomblik toe die soldaat - nou versteek agter baie plooie en 'n krom rug sy naam vir ons uitwys, maar terselfde tyd ook sy trotse dog effe bedroefte skrefie ogies oor die ander name laat gly. 'n Spontane oomblik van stilte...
By die stadsaal stop ons toe weer, die keer om 'n draaitjie te gaan loop en om 'n happie te geniet by een van die straat stalletjies. Die reen het intussen opgehou. Me Choi het toe vir Isabella gehelp om by 'n hotel in te boek, want sy sou die aand oorbly en ek het begin planne maak om vir Amy, Hyun-sook en Eun-kyung te ontmoet. Mr Choi het my weer voor die trein stasie gaan aflaai waar Eun-kyung vir my gewag het. (Hulle het later die dag met Hyun-sook se kar gekom).
Die res van die middag het ek saam met hulle deur al die feestelikhede gewandel, foto's geneem, grappies gemaak en net die dag, die atmosfeer, die blomme en die vriendskap geniet. Dit was terdee 'n dag om te onthou en om voor dankbaar te wees. Aan die einde van die dag staan ek verstom oor hoe alles perfek beplan was en geen van die planne was my idee nie! Amazing is dit nie?
Sunday, March 18, 2007
The treasure within
A man was exploring caves by the seashore. In one of the caves he found a canvas bag with a bunch of hardened clay balls. It was like someone had rolled clay balls and left them out in the sun to bake.
They didn't look like much, but they intrigued the man, so he took the bag out of the cave with him. As he strolled along the beach, he would throw the clay balls one at a time out into the ocean as far as he could.
He thought little about it, until he dropped one of the clay balls and it cracked open on a rock. Inside was a beautiful, precious stone! Excited, the man started breaking open the remaining clay balls. Each contained a similar treasure. He found thousands of dollars worth of jewels in the 20 or so clay balls he had left. Then it struck him. He had been on the beach for a long time. He had thrown maybe 50 or 60 of the clay balls with their hidden treasure into the ocean waves. Instead of thousands of dollars in treasure, he could have taken home tens of thousands, but he had just thrown it away!
It's like that with people. We look at someone, maybe even ourselves, and we see the external clay vessels. It doesn't look like much from the outside. It is not always beautiful or sparkling, so we discount it. We see that person as less important than someone beautiful or stylish or well known or wealthy. But we have not taken the time to find the treasure hidden inside that person.
There is a treasure in every one of us. If we take time to get to know that person, then the clay begins to peel away and the brilliant gem begins to shine forth.
May we not come to the end of our lives and find out that we have thrown away a fortune in friendship because the gems were hidden in bits of clay. May we see people in our world our Maker sees them.
I am so blessed by the gems of friendship I have with each of you reading this. Thank you for looking beyond my clay vessel.
What is more, is not just our inner beauty, but the fact that Christ lives in us, He is the treasure hidden in us, we no longer lives, He lives in us....what a privilege and Joy
They didn't look like much, but they intrigued the man, so he took the bag out of the cave with him. As he strolled along the beach, he would throw the clay balls one at a time out into the ocean as far as he could.
He thought little about it, until he dropped one of the clay balls and it cracked open on a rock. Inside was a beautiful, precious stone! Excited, the man started breaking open the remaining clay balls. Each contained a similar treasure. He found thousands of dollars worth of jewels in the 20 or so clay balls he had left. Then it struck him. He had been on the beach for a long time. He had thrown maybe 50 or 60 of the clay balls with their hidden treasure into the ocean waves. Instead of thousands of dollars in treasure, he could have taken home tens of thousands, but he had just thrown it away!
It's like that with people. We look at someone, maybe even ourselves, and we see the external clay vessels. It doesn't look like much from the outside. It is not always beautiful or sparkling, so we discount it. We see that person as less important than someone beautiful or stylish or well known or wealthy. But we have not taken the time to find the treasure hidden inside that person.
There is a treasure in every one of us. If we take time to get to know that person, then the clay begins to peel away and the brilliant gem begins to shine forth.
May we not come to the end of our lives and find out that we have thrown away a fortune in friendship because the gems were hidden in bits of clay. May we see people in our world our Maker sees them.
I am so blessed by the gems of friendship I have with each of you reading this. Thank you for looking beyond my clay vessel.
What is more, is not just our inner beauty, but the fact that Christ lives in us, He is the treasure hidden in us, we no longer lives, He lives in us....what a privilege and Joy
Friday, March 16, 2007
'n vinnige kuiertjie
Die weer speel 'n snaakse speletjie met ons. Dis yskoud en verlede week het dit in dele van Korea gesneeu nadat dit die week voor dit lekker warm was!!! Die Koreane se^ winter is jaloers op die lente so hy neem 'n bietjie wraak - dis glo 'n algemene verskynsel in hierdie geweste of moet ek liewers se^ ge-ooste? Hier en daar is darem al 'n boom vol bloeisels - baie mooi en ek sien baie uit na die lente!!!
So verlede week het ons na Kyungbook universiteit toe gegaan om ons program te gaan bekendstel en dit was 'n sukses gewees!!! ons het so 35 studente gevind wat belangstel. (dit was ook die getal wat ons ingedagte gehad het) So hierdie week sal ons begin met ons byeenkomste by die universteite. Ek sien nogals uit om hulle weer op kampus te ontmoet en om die nuwe studente te leer ken.....
By die taal instituut gaan dit ook goed en ek werk elke dag van 10:00 tot 11:00 in die oggende en dan ook van 18:00 tot 22:00 in die aande. Ons kry so bietjie vir bietjie meer studente - wat 'n goeie ding is en my oggend klas het op die oomblik net een student , Kyung-hee, 'n universiteit student dis 'n conversation klas so ons kan oor baie dinge gesels en dit is ook 'n goeie geleentheid om met haar oor Jesus te gesels......
Verlede Sondag oggend het ek in die kinderkerk geteach en met die kinders gepraat oor die feit dat GOd orals teenwoordig is - en so tussen deur al my stories en verduidelikings, onderbreek een dogtertjie my en vra toe " Gode" is dan daar, want Hy is dan oralster, dit was te oulik om haar gesigsuitdrukking te sien soos sy probeer het om dit alles uit te "figure"....
Met my gaan dit ook goed en ek is nou al lekker ingeburger hier in Korea, dis my gebed dat ek werklik die beste sal maak van my tyd hier en nie geleenthede deur Jesus gebruik te word sal laat verby gaan nie.
So verlede week het ons na Kyungbook universiteit toe gegaan om ons program te gaan bekendstel en dit was 'n sukses gewees!!! ons het so 35 studente gevind wat belangstel. (dit was ook die getal wat ons ingedagte gehad het) So hierdie week sal ons begin met ons byeenkomste by die universteite. Ek sien nogals uit om hulle weer op kampus te ontmoet en om die nuwe studente te leer ken.....
By die taal instituut gaan dit ook goed en ek werk elke dag van 10:00 tot 11:00 in die oggende en dan ook van 18:00 tot 22:00 in die aande. Ons kry so bietjie vir bietjie meer studente - wat 'n goeie ding is en my oggend klas het op die oomblik net een student , Kyung-hee, 'n universiteit student dis 'n conversation klas so ons kan oor baie dinge gesels en dit is ook 'n goeie geleentheid om met haar oor Jesus te gesels......
Verlede Sondag oggend het ek in die kinderkerk geteach en met die kinders gepraat oor die feit dat GOd orals teenwoordig is - en so tussen deur al my stories en verduidelikings, onderbreek een dogtertjie my en vra toe " Gode" is dan daar, want Hy is dan oralster, dit was te oulik om haar gesigsuitdrukking te sien soos sy probeer het om dit alles uit te "figure"....
Met my gaan dit ook goed en ek is nou al lekker ingeburger hier in Korea, dis my gebed dat ek werklik die beste sal maak van my tyd hier en nie geleenthede deur Jesus gebruik te word sal laat verby gaan nie.
Friday, March 9, 2007
Lente in Korea
So die lente is stadig maar seker besig om nader te kom, met dae wat heerlik is, net vroeg oggend en in die aande is dit nog bietjie koud. Ek is baie bly en mens kan sommer 'n ander gemoed by almal aanvoel... my tuin begin ook so bietjie vir bietjie ontwaak....
So met die nuwe seisoen in die natuur het daar ook nou weer 'n nuwe seisoen in my lewe hier in Korea aangebreek. Die nuwe akademiese jaar het verlede Vrydag begin, so dit beteken dat ons kampus uitreike ook nou weer gaan begin. Die komende week, Maandag, Dinsdag en Vrydag gaan ons bietjie werwing doen by Kyungbook National University. Die 5 minute voor 'n klas begin sal ons spannetjie ook gou ingaan en dan vinnig met die studete gesels oor ons program, hulle 'n pamfletjie gee wat hulle kan invul as hulle sou belangstel. Ons sal na die eerste jaartjies se klasse toe gaan en dis ons gebed dat die Here die wie se harte Hy voorberei het na ons byeenkomste toe sal bring....
Dan het ons English Institute se program ook bietjie verander. Ons het nou ons eie studie materiaal geskryf, met 'n ander invalshoek as ander engelse institute. Ons het ook 'n paar nuwe studente bygekry, maar ons het nog plek vir baie meer. Meeste van ons laerskool en hoe"rskool studente woon ook ons kinder en jeugdienste by op Sondae oggende al is omtrend die helfte van hulle nie-Christene nie. My skedule het dan ook verander en ek teach dan Maandae, Dinsdae, Donderdae en Vrydae van 18:00 tot 22:00. Woensdae sal ek nie by die institut teach nie maar ek sal na Kyungbook universiteit toe gaan vir ons program daar. Ek sal ook na 'n ander universiteit, heel moontlik Keimyung toe gaan vir nog 'n byeenkoms met die studente, dis nog nie gefinaliseer nie maar ek vermoed dit sal op Dinsdae wees. Saterdae gaan ek nogsteeds na Daejeon ('n ander stad) toe vir die Coffee House program daar. So op die oomblik lyk dit asof my skedule my bietjie meer vryetyd sal gee en ek is baie dankbaar daarvoor.
Wat my pa aanbetref dink ek, ek sluit 'n stukkie in wat my ma geskryf het - sy sal dit die beste kan verduidelik...
Wat Pa betref, hy is baie beter so beter dat die dokter se^ dis verbasend dat hy so gou herstel het. Wat die Wits Prof betref (hy het 'n afspraak by 'n Prof van Wits die 28ste Maart) , hy gaan nog soontoe want dr Visser se die virus wat Pa het is net so moeilik om uit te roei as wat n vigs virus is en die behandelig is ook dieselfde as vir vigs. Hy het n virus telling van oor die 1000 gehad en dit is nou af na 200, Hy (dr Visser) se^ die sleg van die storie is dat die siekte weer en weer kan terugkon en vir iemand wat nog n diabeet ook is is dit nog slegter.Ek glo dat die Here hom gesond gemaak het en dat verdere bekommernis onnodig is. Nog iets is dat sy suiker nog nooit so onder beheer was as juis nou nie. en hy eet nie eers vreeslik gesond wat die suiker betref nie .Prys Die HERE .
So ek wil julle almal wat vir hom gebid het dankie se^ want die Here is getrou en hy is werklik besig om in Pa se lewe te werk. Die behandeling wat die Prof van Wits sal gee, het blykbaar baie newe effekte, so julle dit ook ingedagte hou wanneer julle vir hom bid.
Pastor Johnny en sy vrou gaan volgende Woensdag Duitsland toe, en hy sal na 3 weke weer terug kom ,maar sy vrou eers in Junie. So met Pastor Johnny wat weg is, sal Victor, 'n Kanadese professor die eredienste in die oggende waarneem en tussen die res van die personeel van die kerk sal ons die aandienste waarneem.
So dit is in kort wat aan die gebeur is aan hierdie kant van die wereld. Baie dankie vir julle gebede en ondersteuning.
So met die nuwe seisoen in die natuur het daar ook nou weer 'n nuwe seisoen in my lewe hier in Korea aangebreek. Die nuwe akademiese jaar het verlede Vrydag begin, so dit beteken dat ons kampus uitreike ook nou weer gaan begin. Die komende week, Maandag, Dinsdag en Vrydag gaan ons bietjie werwing doen by Kyungbook National University. Die 5 minute voor 'n klas begin sal ons spannetjie ook gou ingaan en dan vinnig met die studete gesels oor ons program, hulle 'n pamfletjie gee wat hulle kan invul as hulle sou belangstel. Ons sal na die eerste jaartjies se klasse toe gaan en dis ons gebed dat die Here die wie se harte Hy voorberei het na ons byeenkomste toe sal bring....
Dan het ons English Institute se program ook bietjie verander. Ons het nou ons eie studie materiaal geskryf, met 'n ander invalshoek as ander engelse institute. Ons het ook 'n paar nuwe studente bygekry, maar ons het nog plek vir baie meer. Meeste van ons laerskool en hoe"rskool studente woon ook ons kinder en jeugdienste by op Sondae oggende al is omtrend die helfte van hulle nie-Christene nie. My skedule het dan ook verander en ek teach dan Maandae, Dinsdae, Donderdae en Vrydae van 18:00 tot 22:00. Woensdae sal ek nie by die institut teach nie maar ek sal na Kyungbook universiteit toe gaan vir ons program daar. Ek sal ook na 'n ander universiteit, heel moontlik Keimyung toe gaan vir nog 'n byeenkoms met die studente, dis nog nie gefinaliseer nie maar ek vermoed dit sal op Dinsdae wees. Saterdae gaan ek nogsteeds na Daejeon ('n ander stad) toe vir die Coffee House program daar. So op die oomblik lyk dit asof my skedule my bietjie meer vryetyd sal gee en ek is baie dankbaar daarvoor.
Wat my pa aanbetref dink ek, ek sluit 'n stukkie in wat my ma geskryf het - sy sal dit die beste kan verduidelik...
Wat Pa betref, hy is baie beter so beter dat die dokter se^ dis verbasend dat hy so gou herstel het. Wat die Wits Prof betref (hy het 'n afspraak by 'n Prof van Wits die 28ste Maart) , hy gaan nog soontoe want dr Visser se die virus wat Pa het is net so moeilik om uit te roei as wat n vigs virus is en die behandelig is ook dieselfde as vir vigs. Hy het n virus telling van oor die 1000 gehad en dit is nou af na 200, Hy (dr Visser) se^ die sleg van die storie is dat die siekte weer en weer kan terugkon en vir iemand wat nog n diabeet ook is is dit nog slegter.Ek glo dat die Here hom gesond gemaak het en dat verdere bekommernis onnodig is. Nog iets is dat sy suiker nog nooit so onder beheer was as juis nou nie. en hy eet nie eers vreeslik gesond wat die suiker betref nie .Prys Die HERE .
So ek wil julle almal wat vir hom gebid het dankie se^ want die Here is getrou en hy is werklik besig om in Pa se lewe te werk. Die behandeling wat die Prof van Wits sal gee, het blykbaar baie newe effekte, so julle dit ook ingedagte hou wanneer julle vir hom bid.
Pastor Johnny en sy vrou gaan volgende Woensdag Duitsland toe, en hy sal na 3 weke weer terug kom ,maar sy vrou eers in Junie. So met Pastor Johnny wat weg is, sal Victor, 'n Kanadese professor die eredienste in die oggende waarneem en tussen die res van die personeel van die kerk sal ons die aandienste waarneem.
So dit is in kort wat aan die gebeur is aan hierdie kant van die wereld. Baie dankie vir julle gebede en ondersteuning.
Tuesday, March 6, 2007
At the train station
The other day on my way back to Daegu after spending the morning in Daejeon at the English Coffee House, I was waiting at the train station for the train. The waiting area was really packed and there was no place to go sit down, so I decided to go wait in the back corner. Usually when I'm at that train station I encounter a group of Jehovah's Witnesses who wants to talk to me about their religion. So as I was standing in the corner I was looking around to see if I could spot them first so I could avoid them, but then I something out of the norm happened.
A very old Korean man came up to me and in perfect English he asked me if he could ask me a question. I gave him the green light and then he asked me what is the meaning of "expensive sappy". I didn't really get what he was asking, so I asked him to repeat his question. Again he asked me the meaning of "expensive sappy". I told him I don't know what he was talking about and then he reached for his pocket to get a small piece of paper. He gave it to me to read and then I saw the words "expensive therapy". Oh, I said, you mean expensive therapy? Then he asked me to repeat the word "therapy" again and again so he could get the correct pronunciation.
Then he kind of introduced himself by saying that he is 84 years old and that he studies English everyday, by reading English newspapers and magazines. He said he doesn't have an English teacher to help him therefore he isn't always sure of the pronunciation. (I guess his Saturday afternoon involves going to places like train stations to meet foreigners to whom he can talk to) He asked me where I was from and I said "South Africa" and I was expecting the usual response I get from older Korean people, because usually they ask me again " uhm you actually mean South America, don't you?" (they still have a hard time to believe that Africa is home to some white people as well). This grandpa asked me if I was from Cape Town and surprised me with his knowledge about Africa. He continued talking about random things and I patiently listened and corrected him a little when needed.
It was a wonderful experience, but that day I was a little tired and just I listened to him, but now I feel really sorry that I didn't make more of that opportunity by getting to know him better. I think he might have very interesting stories to tell about his life. It's an opportunity gone by, I'm disappointed with myself, but now I've decided - CARPE DIEM
A very old Korean man came up to me and in perfect English he asked me if he could ask me a question. I gave him the green light and then he asked me what is the meaning of "expensive sappy". I didn't really get what he was asking, so I asked him to repeat his question. Again he asked me the meaning of "expensive sappy". I told him I don't know what he was talking about and then he reached for his pocket to get a small piece of paper. He gave it to me to read and then I saw the words "expensive therapy". Oh, I said, you mean expensive therapy? Then he asked me to repeat the word "therapy" again and again so he could get the correct pronunciation.
Then he kind of introduced himself by saying that he is 84 years old and that he studies English everyday, by reading English newspapers and magazines. He said he doesn't have an English teacher to help him therefore he isn't always sure of the pronunciation. (I guess his Saturday afternoon involves going to places like train stations to meet foreigners to whom he can talk to) He asked me where I was from and I said "South Africa" and I was expecting the usual response I get from older Korean people, because usually they ask me again " uhm you actually mean South America, don't you?" (they still have a hard time to believe that Africa is home to some white people as well). This grandpa asked me if I was from Cape Town and surprised me with his knowledge about Africa. He continued talking about random things and I patiently listened and corrected him a little when needed.
It was a wonderful experience, but that day I was a little tired and just I listened to him, but now I feel really sorry that I didn't make more of that opportunity by getting to know him better. I think he might have very interesting stories to tell about his life. It's an opportunity gone by, I'm disappointed with myself, but now I've decided - CARPE DIEM
Subscribe to:
Posts (Atom)
